De laatste tijd reis ik weer vaker met de trein. Lange reizen van twee uur of meer. Lang genoeg om uitgebreid mijn medepassagiers te bestuderen, een boek te lezen, weg te dromen op de muziek uit mijn iPod en door de ramen naar buiten te staren. Vaker met de trein reizen leidt (lijdt) ook tot vaker ergens stranden. Ik zal het verhaal van de trip naar Nijmegen niet weer oprakelen, die is voor het nageslacht bewaard.
Op 17 december trof de sneeuw Nederland voor het eerst en ik strandde wederom. Ditmaal in Utrecht. Toen ik 's middags vertrok vanuit een dichtbesneeuwd Groningen had ik al zo'n vermoeden dat de terugreis wel eens lastig kon gaan worden. Maar goed, ik ben niet vies van een beetje risico nemen en vol goede moed ging ik naar mijn afspraken. Om tien uur 's avonds arriveerde ik op Utrecht Centraal waar het grote heilige blauwe bord er zo uitzag:
Het leek wel alsof de NS een flashmob georganiseerd had: minutenlang stonden mensen om zich heen te staren of te bellen met het thuisfront om vervolgens collectief stil te zijn wanneer de beroemde NS 'ding-dong' te horen was. Wanneer het bericht: "Wegens de weersomstandigheden rijden er geen treinen, houd de omroepen in de gaten voor meer nieuws" voor de duizendste keer herhaald werd, zuchtten de mensen diep en gingen weer verder met staren, bellen en NS-personeel informatie ontfutselen. Maar zodra er omgeroepen werd dat er ergens één trein vertrok, braken er hordes mensen los uit het stilstaande publiek en renden met een wanhopige blik in hun ogen naar het desbetreffende perron.
Helaas zat daar steeds geen trein naar Groningen bij en van de berichten van het NS-personeel werd ik ook niet echt vrolijk. Er ging misschien, wellicht, maar we weten het niet zeker nog een trein ergens midden in de nacht via Arnhem naar Groningen, maar no way dat ik het ging riskeren om nogmaals te stranden op horrorstation Arnhem. Toen er zelfs gesproken werd over "een overnachting regelen voor gestrande passagiers", lees: veldbedden in sporthallen, besloot ik over te gaan op het inschakelen van hulptroepen. Ik heb die nacht heerlijk geslapen in de kamer van een vriendin en kon 's ochtends mijn reis naar Groningen weer uitgerust hervatten.
Bijna een maand later heeft de NS haar zaken nog steeds niet op orde en blijft het reizen met de trein op zijn zachtst gezegd een avontuur. Treinen rijden niet en als ze wel rijden, niet op tijd. Ze komen op compleet andere perrons aan dan de planning aangeeft en je aansluiting vertrekt vervolgens ook van een ander perron. Tijdens de treinreizen kun je nu nergens meer zeker van zijn, dus klamp ik bij de minste twijfel een conducteur aan. Vorig week werd ik nog half uitgelachen bij mijn vraag of de trein waar ik met één voet in stond wel naar Groningen ging: "wat grappig dat alle mensen zo onzeker zijn" lachte hij. Fijn dat het NS-personeel er de humor wel van inziet.
Afgelopen vrijdag waagde ik me aan een reis van 3,5 uur met maar liefst twee keer overstappen en wonder boven wonder reed alles op tijd en kwam ik op de geplande tijd aan in Groningen. Tja, verwachtingen worden snel overtroffen als je deze naar beneden hebt bijgesteld.
zondag 10 januari 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ook fijn: de verkeerde informatie op het bord bij het perron neerzetten en vervolgens twee (verkeerde) stations verder omroepen "Voor de mensen die dachten dat ze in de trein naar Zwolle zitten, helaas, deze trein gaat naar Eindhoven". Treinreizen = Survivalen ;-)
BeantwoordenVerwijderen