Stoer doen

Ondanks dat ik nu nog steeds regelmatig uitroep: "Later als ik groot ben...", wilde ik toen ik nog echt klein en onschuldig was al graag interessant doen. Tijdens de basisschoolperiode kreeg je al regelmatig de vraag der vragen voor je kiezen: "Wat wil je later worden?". Omdat ik me prima voelde in het middelpunt van de belangstelling bedacht ik de in mijn ogen meest bewonderenswaardige beroepen. Alles beter dan 'mama', 'juf' of 'actrice'.

Mijn eerste briljante ingeving was laborante. En alsof het woord nog niet genoeg was om de wenkbrauwen van mijn toehoorders omhoog te krijgen, kon ik ook precies uitleggen waarom het beroep van laborante me zo fascineerde. Al die buisjes, drankjes en proefjes die je mocht doen leken me geweldig. Ik heb dan ook minstens 1,5 jaar lang consequent volgehouden dat ik laborante wilde worden.

Maar na 1,5 jaar is de nieuwigheid van zo'n interessant beroep er ook wel af, dus moest ik met een beter alternatief komen. Waarschijnlijk had ik hier en daar een aflevering van 'Vinger aan de pols' meegepikt, want mijn volgende antwoord was: hersenchirurg. Een bizarre keuze: ik en een lading bloed en andere massa gaan echt niet samen. Omdat ik merkte dat deze beroepskeuze verse bewondering oogstte, hield ik met een stalen gezicht vol dat ik mijn roeping nu al gevonden had.

Het is niet moeilijk te raden dat ik noch laborante, noch hersenchirurg ben geworden. Ondanks mijn stoerdoenerij ben ik blij dat ik uiteindelijk de juiste studiekeuze gemaakt heb. Ik riep echter altijd na elk onwaarschijnlijk beroep hetzelfde zinnetje: "...en schrijfster". En die beroepskeuze hoop ik toch echt nog wel waar te maken.