Zumba archetypen

Zumba. Voor wie het nog niet gemerkt had, Zumba is dé sportschoolhit van 2009. Half Nederland staat zich al shakend met zijn billen in het zweet te werken voor een spiegelwand. Zo ook ik. En natuurlijk pak ik dat meteen professioneel aan en doe ik mijn billenschudoefeningen bij een heuse Zumbaschool.

Zo'n Zumbaschool trekt een nogal divers publiek en dan druk ik me zeer politiek correct uit. Terwijl ik vanavond weer bloedfanatiek stond te Zumba-en heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om een aantal Zumba archetypen te bestuderen. Doe er uw voordeel mee.

Zumba type 1: de ik-heb-al-jaren-geen-sportschool-meer-van-binnen-gezien-huisvrouw. Zij, die zich door de Tel Sell-reclame heeft laten verleiden om ook eens aan Zumba te doen. Met een T-shirt model jaren '80, dito getoupeerd haar en een legging ("want die zijn toch weer in?") stort zij zich met al haar lovehandles op de salsabewegingen. Enthousiast puffend en steunend probeert ze de pasjes bij te houden. Na zo'n tien Zumbalessen vindt ze het mooi geweest. De Zumba-dvd van Tel Sell ter waarde van 80 euro, aangeschaft om thuis verder te gaan, belandt achter in de la met dvd's en over Zumba wordt niet meer gepraat.

Zumba type 2 is de fitte en actieve 60-plusser die graag met elke trend meegaat. Dat houdt je zo lekker jong. Met een te bruin zonnebankkleurtje en een strakke top die de gerimpelde buik vrijlaat, stort ze zich op elk pasje. Met het puntje van haar tong uit de mond probeert ze 'al dat jonge grut' het nakijken te geven. Elke week vind je dit type vooraan, elke keer met een ander 'modieus' pakje aan.

Zumba type 3 vinden we achter in de zaal, ver van de spiegel en de ogen van de instructrice verwijderd. Deze verlegen muurbloem ziet Zumba als dé manier om te werken aan haar sex-appeal. Schudden met haar billen en borsten is voor haar geen natuurlijk gave en blijkt bovendien een hele opgave. Elk pasje gaat net naast de maat van de opzwepende salsamuziek. Met een rood hoofd van schaamte probeert ze haar billen zo onopvallend mogelijk te laten schudden.

Tot slot is daar de proeflesser oftewel Zumba type 4. Onder het mom van: "iedereen doet aan Zumba, dus ik kan niet achterblijven" staat ze op haar volleybal/handbal/zaalhockeyschoenen klaar om los te gaan. Wanneer na het eerste liedje blijkt dat het toch moeilijker is dan verwacht, probeert de proeflesser de pasjes af te doen met quasi-grappige capriolen. Al giechelend met een collega-proeflesser besluit ze al tijdens de les: eens maar nooit meer.

En tussen deze zeer uiteenlopende types sta ik. Redelijk vooraan, op gloednieuwe zwarte met een zilveren streepje-aerobicsschoenen. De pasjes zitten er na een half jaar wekelijks Zumba-en aardig in en tijdens de les in de spiegel kijken is al lang geen probleem meer. Ik had niet verwacht het ooit te zeggen, maar elke week sporten zit er wel degelijk in!