Voetbal: a never ending story

Laten we het eens hebben over het meest heilige onderwerp van Nederland: voetbal. Ik heb me er allang bij neergelegd dat ik de magie van tweeëntwintig mannen, twee doelen en een bal nooit zal snappen. Volgens mij is dat ook geheel legitiem als vrouw zijnde, nee, dat wordt zelfs van je verwacht. Buitenspel, de derde helft, allemaal begrippen waar je je als vrouw nooit te serieus in mag mengen. Gelukkig heb ik die behoefte op dit vlak ook totaal niet.

Natuurlijk juich ook ik wanneer Nederland een doelpunt scoort tijdens een WK of EK. Je kunt me dan zelfs betrappen met iets in de kleur oranje op mijn hoofd of om mijn nek. En zo'n toeter is ook best geinig. Eens in de zoveel tijd kan ik zo'n potje voetbal best waarderen. Maar al die competities en leagues kunnen me werkelijk gestolen worden.

Als het nou bleef bij een potje voetbal spelen onder het genot van een biertje en een blik knakworsten, dan was er wat mij betreft weinig aan de hand. Maar nee. Blijkbaar hoort een voetbalwedstrijd helemaal doodgepraat te worden. Al voordat er überhaupt een schop tegen de bal gegeven is, wordt er afgetrapt met een voorbeschouwing. Complete strategieën, sterke en zwakke punten van beide ploegen en de opstelling, inclusief spelers die niet meedoen, passeren uitgebreid de revue. Afgewisseld met altijd en eeuwig dezelfde beelden van een verslaggever in een voetbalstadion waar nog helemaal niets gebeurt.

Na de eerste helft wordt de korte pauze zo goed mogelijk benut om alvast een begin te maken met de analyse van de eerste helft en een voorspelling te doen over de tweede helft. Je krijgt soms het idee dat men niet kan wachten totdat de tweede helft is afgelopen, zodat het echte nabeschouwen kan beginnen. Natuurlijk moet er eerst gepraat worden met de helden (en verliezers) van de wedstrijd. Ook al hebben de meeste voetballers helemaal niets te melden, elk woord wordt aandachtig en zeer serieus vastgelegd.

Na de mannen op het veld mogen de experts hun licht laten schijnen over de gespeelde wedstrijd. Van minuut tot minuut wordt het verloop van het balspelletje besproken: was die pass nu echt verstandig? Had de scheidsrechter die kopstoot echt niet gezien? Was de bal vandaag wel rond genoeg? Er wordt gepraat alsof de nabeschouwing het complete verloop van de wedstrijd nog kan veranderen.

En dan zijn er ook nog tientallen voetbalprogramma's, voetbaltijdschriften en voetbalkrantenpagina's. Ik vind het verbazingwekkend knap dat (vooral) mannen zoveel uren in verschillende vormen over een en hetzelfde balspel kunnen praten. En dan zeggen ze dat vrouwen meer woorden nodig hebben om iets te vertellen dan mannen. Yeah right!