Beschreven

Dagelijks een blogje schrijven, betekent dagelijks een wit scherm voor je neus. Een wit scherm dat gevuld moet worden met letters. Letters die aan elkaar geregen moeten worden tot woorden en woorden die tot zinnen gevormd moeten worden. En dan ook nog zinnen in een logisch verband, met een mooi ritme en een pakkend slotakkoord. Dit is blogje nummer 13. Zou het aan het nummer liggen dat mijn inspiratie zich vandaag verstopt heeft op een plek waar ik het niet kan vinden?

De hele dag schieten er verschillende onderwerpen door mijn hoofd die wellicht promotie mogen maken tot blogonderwerp. Een beschrijving van een kerstverlanglijstje als ik alles zou mogen vragen, hoe onrealistisch ook, de doodsangsten die ik uit heb gestaan bij twee bijna-aanrijdingen en een niet-bijna-aanrijding, mijn droom om ooit een echte ouderwetse bibliotheekkamer te hebben (met oud bureau, leren stoel en natuurlijk zo'n trappetje langs de kasten), de reclames waar ik me aan erger of mijn toenemende koffieverslaving. Elk onderwerp heeft de potentie om een blog te worden, maar als ik bij het denken aan het onderwerp het blogstukje niet meteen voor me zie, valt het onherroepelijk af.

De uitdaging om dagelijks te schrijven leert me om sneller te schrijven, niet te lang stil te staan bij een onderwerp, maar om gewoon te beginnen en te doen. Bedenken, schrijven, schrappen, herschrijven en publiceren. Meer schrijven op gevoel, dan schrijven op verstand. Ik merk dat ik het geweldig vind om te zien welk effect de verschuiving van een zin of groepje woorden op een stukje heeft.

Ik heb altijd al veel oog gehad voor details en de dingen om me heen, maar merk dat ik nu nog bewuster let op mijn omgeving. Alles kan een blogje zijn. Een mevrouw geheel in het geel gekleed lopend door de witte sneeuw, de geheimzinnig fluitende mannen in mijn straat, de overenthousiaste gemeente die elke dag tientallen fietsen ruimt. Ook mijn omgeving is zich bewust van het gevaar te eindigen in een blog: "Je gaat hier toch geen blog over schrijven, hè?". Sommige mensen zijn juist ronduit teleurgesteld dat er nog geen stukje aan hen gewijd is.

Elke dag schrijven is een uitdaging, maar wel een hele fijne. Wie schrijft, die blijft. En ik blijf zeker schrijven.