De sport die bij mij past

Ik wou dat ik het kon zeggen: "sporten is mijn lust en mijn leven". Maar helaas is het tegenovergestelde waar. Ik heb tot nu toe nog geen sport gevonden waarvan mijn hart letterlijk en figuurlijk harder gaat kloppen. En trust me, ik heb vele pogingen gedaan.

Mijn sportcarrière begon redelijk rooskleurig. Zo zat ik op jonge leeftijd al op gymnastiek en presteerde ik het zelfs om een zilveren medaille te behalen bij een clubwedstrijd. Blijkbaar was ik in mijn jonge jaren prima in staat om acrobatische toeren uit te halen aan de rekstok of om een radslag te maken op de mat. Helaas verloor ik dit 'talent' vrij vlot toen ik in de pubertijd kwam. Met mijn 1.85 meter heb ik diverse groeispurts doorgemaakt en mijn lange lijf bleek niet meer in staat tot lenige acties.

Mijn lengte bleek wel zeer geschikt voor handbal. Ik begon als cirkelloopster, bij dameshandbal betekent dat ongezien gemeen proberen te doen in de cirkel. Daarna werd ik keepster, ideaal met mijn lengte natuurlijk. Helaas viel het team uit elkaar en was het exit handbal. En toen begon de sportzoektocht pas echt.

Steps, dat leek me wel wat. Danspasjes doen op een soort voetenbank met opzwepende muziek erbij. Na drie lessen herhaaldelijk over, naast en op het bankje hupsen, had ik dat wel weer gezien. Vooral de aanblik van jezelf in de enorme spiegels terwijl je wanhopig de pasjes probeert bij te houden en niet van het voetenbankje te vallen, maakte het er niet beter op.

Nee, fitness. Dat was het helemaal. Fijn in je eigen tempo aan wat apparaten hangen en zo binnen no time een strak, gespierd lichaam kweken. Helaas bleek het dodelijk saai te zijn. En op de een of andere manier wist ik steeds (want toch hardleers) de verkeerde fitnessschool uit te zoeken. Ik kon de tijd nooit doden door naar mooie gespierde mannen te kijken, altijd hingen er zwetende, puffende huisvrouwen naast me aan de apparaten.

Ondertussen had ik al eens een paar goedkope skates gekocht en aangestoken door een enthousiaste vriendin besloot ik om 500 gulden uit te geven aan een paar professionele skeelers. Complete beschermingsset erbij, alsof het niets kost. De opmerkingen dat het toch wel veel geld was en of ik wel zeker wist dat ik het echt leuk zou vinden, negeerde ik. Natuurlijk, skeeleren zou het helemaal worden! Ik zag me al met hoge snelheid over fietspaden en wegen zoeven, zo licht als een veertje, met lange slagen over het asfalt. Een keer heb ik erop gestaan. Na een val in de berm en zeer pijnlijke enkels zijn de skeelers de kast niet meer uitgekomen.

En toen was daar badminton. Vraag me niet hoe ik daar ineens op kwam, maar opeens moest en zou ik op badminton. Weer naar de sportwinkel, ditmaal voor een badmintonracket. Ook ik leer van mijn eerdere sportfouten, dus ik ging voor een bescheiden modelletje. Ik weet nog net hoe ik zo'n pluim moet raken, maar verder heb ik een seizoen lang onder het net staan kletsen.

Na een aantal jaren redelijk sportvrij te zijn geweest, op nog wat wanhopige fitnesspogingen na, viel mijn oog op de vechtsport Pencak Silat. Een conditioneel zeer zware verdedigingssport. Ondanks de blauwe plekken en een week rondlopen met de handafdrukken van een mede-pencakker op mijn dijbenen, heb ik het toch ruim een jaar volgehouden. Helaas gooide mijn eigen lijf dit keer roet in het eten en moest ik vlak voor het examen voor de eerste slip afhaken.

Na Pencak Silat ben ik eigenlijk zoekende gebleven. Vorig jaar heb ik nog een nieuw badpak en een prachtige Speedo-badmuts gekocht om elke week baantjes te gaan trekken. En er staat een (dit keer tweedehands) paar rolschaatsen in de kast. Maar elke week “even lekker sporten” zit er nog steeds niet in. Ik vrees dat ik mijn haat-liefdeverhouding met sporten zal moeten accepteren.