Pak de trein: zo beleeft u nog eens wat!

De laatste tijd reis ik weer vaker met de trein. Lange reizen van twee uur of meer. Lang genoeg om uitgebreid mijn medepassagiers te bestuderen, een boek te lezen, weg te dromen op de muziek uit mijn iPod en door de ramen naar buiten te staren. Vaker met de trein reizen leidt (lijdt) ook tot vaker ergens stranden. Ik zal het verhaal van de trip naar Nijmegen niet weer oprakelen, die is voor het nageslacht bewaard.

Op 17 december trof de sneeuw Nederland voor het eerst en ik strandde wederom. Ditmaal in Utrecht. Toen ik 's middags vertrok vanuit een dichtbesneeuwd Groningen had ik al zo'n vermoeden dat de terugreis wel eens lastig kon gaan worden. Maar goed, ik ben niet vies van een beetje risico nemen en vol goede moed ging ik naar mijn afspraken. Om tien uur 's avonds arriveerde ik op Utrecht Centraal waar het grote heilige blauwe bord er zo uitzag:



Het leek wel alsof de NS een flashmob georganiseerd had: minutenlang stonden mensen om zich heen te staren of te bellen met het thuisfront om vervolgens collectief stil te zijn wanneer de beroemde NS 'ding-dong' te horen was. Wanneer het bericht: "Wegens de weersomstandigheden rijden er geen treinen, houd de omroepen in de gaten voor meer nieuws" voor de duizendste keer herhaald werd, zuchtten de mensen diep en gingen weer verder met staren, bellen en NS-personeel informatie ontfutselen. Maar zodra er omgeroepen werd dat er ergens één trein vertrok, braken er hordes mensen los uit het stilstaande publiek en renden met een wanhopige blik in hun ogen naar het desbetreffende perron.

Helaas zat daar steeds geen trein naar Groningen bij en van de berichten van het NS-personeel werd ik ook niet echt vrolijk. Er ging misschien, wellicht, maar we weten het niet zeker nog een trein ergens midden in de nacht via Arnhem naar Groningen, maar no way dat ik het ging riskeren om nogmaals te stranden op horrorstation Arnhem. Toen er zelfs gesproken werd over "een overnachting regelen voor gestrande passagiers", lees: veldbedden in sporthallen, besloot ik over te gaan op het inschakelen van hulptroepen. Ik heb die nacht heerlijk geslapen in de kamer van een vriendin en kon 's ochtends mijn reis naar Groningen weer uitgerust hervatten.

Bijna een maand later heeft de NS haar zaken nog steeds niet op orde en blijft het reizen met de trein op zijn zachtst gezegd een avontuur. Treinen rijden niet en als ze wel rijden, niet op tijd. Ze komen op compleet andere perrons aan dan de planning aangeeft en je aansluiting vertrekt vervolgens ook van een ander perron. Tijdens de treinreizen kun je nu nergens meer zeker van zijn, dus klamp ik bij de minste twijfel een conducteur aan. Vorig week werd ik nog half uitgelachen bij mijn vraag of de trein waar ik met één voet in stond wel naar Groningen ging: "wat grappig dat alle mensen zo onzeker zijn" lachte hij. Fijn dat het NS-personeel er de humor wel van inziet.

Afgelopen vrijdag waagde ik me aan een reis van 3,5 uur met maar liefst twee keer overstappen en wonder boven wonder reed alles op tijd en kwam ik op de geplande tijd aan in Groningen. Tja, verwachtingen worden snel overtroffen als je deze naar beneden hebt bijgesteld.

Dee Kaa & IJ

Goed, ik beken. Ik ben niet altijd een begenadigd Bedrijfskundige geweest met een voorliefde voor organisaties, processen, Business Development en bedrijfskundige luchtfietserij. In een ver en grijs verleden heb ik twee jaar van mijn leven doorgebracht op Hogeschool Schoevers. Juist, die van de secretaresses. De verplichte typecursus blijkt achteraf zo ongeveer het enige nuttige te zijn dat ik heb opgestoken van twee jaar Toeristisch Management.

Het waren wel twee memorabele jaren en dat was voornamelijk te danken aan de diversiteit van mijn klasgenoten. Vooral de rijkeluisdochters (want mannelijke klasgenoten waren nauwelijks te bekennen) zorgden regelmatig voor hilarische hoogtepunten. Zo was het al snel duidelijk dat geld geen enkele rol speelde in hun leven. En daardoor was de waarde van geld al helemaal onbekend gebied. Tijdens een klassikale brainstormsessie over de bestemming van het volgende schoolreisje opperde de advocaatdochter 'New York'. Dat deze keuze iets boven mijn budget ging leek haar nogal te verbazen. Háár vader betaalde dat 'gewoon'.

Ondanks het Hbo-niveau van de opleiding, bleek kennis over gezonde voeding schaars. Tijdens het lunchen werd er door de allermagersten afkeurend neergekeken op mijn pistoletje. Zelf zaten deze meiden aan een pakje crackers met niets en een kopje thee. Wist je trouwens dat je van thee ook dik kunt worden? De manier om zo min mogelijk calorieën in je thee te krijgen is door het zakje eenmaal en vooral snel door het water te halen. Precies genoeg voor een ietsepietsje kleur.

De opening van de Bijenkorf in Groningen zorgde voor een ultiem voorbeeld van de kloof tussen de rijkeluisdochters en mij. Tijdens een pauze had ik alvast polshoogte genomen bij de nieuwe aanwinst in de grootste winkelstraat. Eenmaal terug hingen een aantal klasgenoten aan mijn lippen. Welke merken ze zoal verkochten? Ik somde een lijst met merken op die ik voorbij had zien komen: Diesel, Dept, G-Star en Dee Kaa & IJ. De ogen van mijn toehoorders werden groter en vol ongeloof werd mijn uitspraak herhaald: Dee Kaa & IJ? Dee Kaa & IJ? Het is Donna Karan New York! Ik zal nog eens aan ze denken wanneer ik in New York een DKNY-outfit scoor.

Goede voornemens?

De overvloedige kerstdagen zijn weer achter de rug, de poedersuiker is weer uit de mondhoeken geveegd en de champagneglazen staan weer in de kast. Tijd om de kale januaridagen op te vullen met goede voornemens. Of je ze nu hebt of niet, iedereen houdt zich er op de een of andere manier mee bezig. Ruwweg zijn er drie groepen te onderscheiden: de mensen met de standaard goede voornemens, de mensen die altijd heel hard roepen dat ze goede voornemens zo'n onzin vinden en de mensen met de ik-wil-een-goed-voornemen-dat-niemand-anders-heeft.

De eerste groep start elk nieuw jaar met dezelfde goede voornemens: afvallen, stoppen met roken, meer bewegen en 'meer tijd voor mezelf'. Op 1 januari, wanneer de ogen moeizaam open gaan na een nachtje feestgedruis en de kerstkilo's extra zwaar wegen, wordt er vastbesloten een strijdplan bedacht om het dit jaar wél te gaan halen. Gesterkt door de precies goed gepositioneerde reclame op radio en tv begint men enthousiast aan de uitdaging. Een week en een paar nieuwjaarsborrels later, blijkt het toch lastiger dan gedacht en in februari vallen de goede voornemens onherroepelijk in het water. Over het woord 'goede voornemen' wordt collectief niet meer gesproken en gelukkig houdt ook de commercie wijselijk haar mond.

De groep die om het hardst roept dat ze goede voornemens zo'n onzin vindt en dat ze zich hier helemaal niet mee bezig houdt, blijkt zich hier verbazingwekkend veel mee bezig te houden. Telkens wanneer het woord 'goede voornemen' valt, kunnen ze zich niet inhouden om te roepen: "Oh, daar doe ik niet aan! Als ik iets wil veranderen, dan kan dat het hele jaar door." Om vervolgens het hele jaar door juist helemaal niets te veranderen.

De laatste groep wil graag laten zien dat zij het dit jaar helemaal anders doen. Met een origineel goed voornemen laten ze zich graag van hun meest interessante kant zien. Het staat natuurlijk goed wanneer je op de nieuwjaarsborrel je collega's kunt aftroeven met een goed voornemen als: 'dit jaar wil ik dichter bij mijn innerlijke schoonheid komen' of 'ik ga me meer bezighouden met de onderkant van onze maatschappij'. Na het standaardrijtje 'afvallen-stoppen met roken-meer bewegen' zorgt dit voor een klein spotlightmomentje. Helaas zijn de anders-dan-anders voornemens, ondanks alle goede bedoelingen, vaak snel vergeten. En ook al is een goed voornemen een persoonlijk streven, desinteresse van je omgeving over je voortgang is killing.

Of ik nog goede voornemens heb? Natuurlijk! Ik wil graag afvallen, meer bewegen, meer tijd voor mezelf, dichter bij mijn innerlijke schoonheid komen en me meer bezighouden met de onderkant van onze maatschappij. Maar eerlijk gezegd vind ik goede voornemens zo'n onzin.