Korte cursus scriptiestressmanagement

Nu ik al maanden fulltime zwoeg op mijn scriptie, ben ik een expert geworden op het gebied van scriptiestressmanagement. En omdat ik ook de beroerdste niet ben, deel ik mijn wijsheid met jullie. Doe er je voordeel mee.

Tip 1: Maak een planning en hou je eraan. Ik ben in mei 2008 enthousiast van start gegaan met mijn afstudeerstage. Volgens mijn planning ben ik al afgestudeerd sinds december 2008.

Tip 2: Denk vooral niet aan het feit dat de conceptversie over twee weken vol-le-dig afgerond moet zijn. En denk er dus ook niet aan dat je de analyses nog moet afronden, de resultaten nog moet interpreteren en dit alles nog op papier moet zien te krijgen.

Tip 3: Werk dagelijks hard aan je scriptie en laat je niet afleiden door overbodige zaken als Twitter, het schrijven van blogs of postbodes/colporteurs aan de deur.

Tip 4: Ga elke avond op tijd naar bed en sta elke ochtend vroeg op. En nee, om 00.30 uur gaan slapen is niet op tijd en 09.00 uur is niet vroeg.

Tip 5: Neem je voor om elke dag een half uur te gaan wandelen om a. een frisse neus te halen, b. je dagelijkse portie vitamine D binnen te krijgen en c. je hoofd leeg te maken om daarna weer hard te kunnen werken.

Wanneer je tip 1 tot en met 5 strikt opvolgt, heb je er zeker geen last van dat je hoofd over loopt met willekeurige scriptiegedachten en ben je gegarandeerd scriptiestressvrij.

Koekoek

"Psst, psst.""
"Hee meisje, psst."
"Psssst!!".

Veel mannen zijn niet erg creatief in de manier waarop ze mijn aandacht proberen te trekken. Ik reageer niet op gepsst, gesis of het algemene 'Hee, meisje'. Meestal tot frustratie van de sissende kerels waardoor ze nog harder en nadrukkelijker gaan pssst-en tot je te ver weg bent. En nee, daar worden ze zeker niet aantrekkelijker van.

Soms wordt er een meer directe manier van toenadering gezocht. Bij het vooroverbuigen om mijn fiets op slot te zetten werd ik zonder pardon vol in mijn achterste geknepen. Op klaarlichte dag, in mijn eigen straat. Ik stond zo perplex door deze actie dat ik niet snel genoeg een goede reactie klaar had. Maar dat ik liever zonder een hand op mijn kont mijn fiets op slot zet mag duidelijk zijn.

De man die me gisteren wilde laten weten dat hij me wel zag zitten, had wel een heel creatieve manier van aandacht trekken: "Koekoek!" hoorde ik toen ik hem voorbij fietste. Ik vraag me af waar hij zijn inspiratie vandaan haalt.

Wiskundehorror

Deze week moest ik mij voor mijn scriptie bezighouden met logaritmen. Iets met normaal verdelingen, vraag me niet naar de details! Meteen ging ik in gedachten terug naar Wiskunde op de middelbare school. Ooit werd mij door een Wiskundeleraar voorspeld: "Jij zult nooit een zes halen!". En gezien mijn voorgeschiedenis met Wiskunde was dit niet eens zo gekke uitspraak.

Ik probeerde het wel te snappen, maar Wiskunde en ik liggen elkaar gewoonweg niet. Hoeveel moeite ik ook deed om het te snappen, het lukte me niet. Tot grote frustratie van mij en mijn wiskundeleraren: "Meneer, ik snap het niet!", "Wat snap je niet?", "Eh, alles niet!" "Grrrr..." Ook de vader van een vriendin van mij moest na uren en uren en uren bijles toegeven dat ik het toch echt nooit onder de knie zou krijgen.

Berekeningen bij Economie I en Economie II snapte ik zonder problemen. Daar was ik zelfs goed in. Maar bij deze vakken kon ik me tenminste voorstellen wat ik moest uitrekenen en waarom dat moest zoals het moest. Bij Wiskunde werd me altijd gezegd: "Het is gewoon zo, punt." En tja, dat accepteer ik blijkbaar niet.

Toen de eindexamens eraan kwamen, kneep ik hem ontzettend natuurlijk. De uitspraak dat ik nooit een zes zou halen, spookte door mijn hoofd. Maar wanneer iemand tegen mij zegt dat ik iets nooit zal kunnen, word ik juist vastberaden om het tegendeel te bewijzen. En tot mijn grote vreugde wist ik toch een zes binnen te slepen. Eind goed, al goed. Alhoewel, ik weet nu nog niet precies wat die logaritmen nou inhouden...

Update: dit stukje bleek ook iets te veel horror te bevatten voor Blogger. De indexpagina liep er op vast.

Studie Ontwijkend Gedrag

Elke dag werk ik hard en braaf aan mijn scriptie. Die vordert gestaag. Ik bevind me nu in de analysefase en dit betekent dat ik analyses met moeilijke namen loslaat op cijfertjes van 1 tot en met 5. Ik toets de internal consistency, check mijn Cronbach alpha's, maak wat scatterdiagrammen en laat er een regressie-analyse op los. Ook draai ik mijn hand niet meer om voor wat transposen en symmetrizen.

Maar tussen de bedrijven door ben ik ook heel goed in Studie Ontwijkend Gedrag, ook wel SOG genoemd. SOG-gen klinkt heel negatief, maar het is broodnodig kan ik je vertellen. Nu geldt voor SOG-gen eigenlijk hetzelfde als voor alcohol: geniet, maar SOG met mate.

En daar gaat het soms wat scheef. Want...ik heb Twitter weer herontdekt. En Twitter is verslavend. En wordt, hoe meer je het doet, ook steeds verslavender. Het is moeilijk uit te leggen waarom Twitter zo leuk is. De eerste reactie van veel mensen is: "Wat is er nou leuk aan de hele dag vertellen wat je aan het doen bent?" en "Wat interesseert mij het nou wat iemand anders, laat staan een onbekende, de hele dag doet?".

Maar Twitter is meer dan alleen maar vertellen dat je wakker bent, een broodje eet, boodschappen gaat doen of de kat een aai geeft. Twitter is ook het delen van nieuwsfeiten, wat soms vele malen sneller gaat dan via nu.nl, en het delen van kennis over onderwerpen die je interesseren. Je volgt mensen die jij interessant vindt en wordt gevolgd door mensen die jou interessant vinden. Zo kun je een waardevol online netwerk opbouwen.

Nieuwsgierig naar wat ik de hele dag te melden heb? Check de rechterkolom op dit blog of bekijk mijn Twitter-pagina.

Maar je bent gewaarschuwd: geniet, maar twitter met mate.

24/7 Perfectie

Een vrijgezelle vrouw heeft het zwaar. Zij moet er te allen tijde stralend, vrolijk en verzorgd uitzien. 24/7 perfectie dus. Niet alleen buitenshuis dient zij zichzelf op een aantrekkelijk manier te presenteren, dit geldt ook voor het leven binnenshuis. Je weet namelijk nooit wanneer je die ene Leuke Man tegen het lijf loopt.

De pyjama waarin ik afgelopen vrijdag de deur opendeed voor de postbode past absoluut niet in het plaatje van een perfect en verzorgd uiterlijk. En echt stralend kon je mijn ongekamde haar en onopgemaakte gezicht niet noemen. Gelukkig viel de postbode niet in de categorie 'Leuke Man' en was de schade dit keer beperkt.

Zaterdag, in de herkansing. Je zou denken dat ik als verstokte vrijgezel toch snel leer van mijn eerder gemaakte fout, maar helaas. Postbode nummer twee (categorie Leuke Man!) had het geluk mij te zien met een half-opgemaakt gezicht en een prachtige paarse klem bovenop mijn hoofd om mijn haar uit mijn gezicht te houden. Gelukkig was ik de 'Hulk-fase' net voorbij en was ik niet meer her en der groen. (Nooit gehoord dat je rode plekjes kunt camoufleren met groen? Weer wat geleerd dus!) Maar mijn versierpogingen waren natuurlijk kansloos in deze gedaante en de Leuke Man ontglipte me.

Voortaan zit ik weer vanaf 08.00 uur 's ochtends stralend, vrolijk en verzorgd aan mijn scriptie te werken. 24/7 perfectie.

Nee, Ja, Nee!

Nee zeggen. Het woord op zich is niet moeilijk, maar het uitspreken ervan lukt me niet altijd. "Mag het een onsje meer zijn?", "Kunt u de centrale deur even opendoen?", "Mag ik hier zitten?", "Mag ik u wat vragen?". Vragen waar ik soms 'nee' op wil antwoorden, maar mezelf toch 'ja' hoor zeggen.

De mensen die de vraag stellen, hebben er helemaal geen probleem mee dat ik 'ja' zeg. Integendeel, zij profiteren juist van mijn neiging tot het pleasen van mijn omgeving. Dan sta ik weer bij de kassa met te veel vlees, moet ik bij de voordeur irritante verkoopverhalen aanhoren, zit ik in de trein naast een stinkende medepassagier of word ik in de stad overspoeld met duizend redenen om lid te worden van de ECI. De enige die er last van heeft, dat ben ik. Want als ik 'ja' zeg tegen een ander, zeg ik dus 'nee' tegen mezelf.

Maar, slagers, colporteurs, treinreizigers en verkooplui opgelet! Het feest van het eeuwige 'ja'-zeggen is voorbij. Vanaf nu hou je al die extra onsjes maar zelf, gaat de centrale deur voor vreemden niet meer open, weiger ik beleefd de plek naast mij vrij te geven als de trein nog niet vol is en loop ik met een stoïcijns gezicht langs alle promotiemedewerkers. Ha!

Want soms moet je 'nee' zeggen tegen een ander, om 'JA!' te zeggen tegen jezelf.

Dromen

Ik reed vannacht in een auto met daarachter een open kar. In die kar zaten een herdershond én een Shetlandpony. Samen met deze twee dieren was ik weggelopen. Waarvandaan of waarom wist ik niet. En ik ben er in de droom ook niet achtergekomen. Wel was er nog iets met een zwembad en een glas frisdrank.

Ik droom veel en vaak. En meestal onthou ik mijn dromen ook, of in ieder geval een gedeelte ervan. Ik heb wel eens proberen op te zoeken wat een droom betekende. Van dromen waarin ik dringend op zoek ben naar een toilet, maar deze of niet kan vinden, of er niet op wil omdat ze te vies zijn, is de betekenis me meteen duidelijk als ik wakker word: ik moet plassen.

Maar de meeste van mijn dromen zijn zo raar en vaag dat ik er vaak geen touw aan vast kan knopen. Zoals in de droom van vannacht: met een herdershond kan ik leven, daar heb je nog wat aan, maar een Shetlandpony?! Wat moet ik met een Shetlandpony? Met mijn lengte van 1.85 meter heb ik erg weinig aan die Shetlandpony als de auto waarin ik reed het zou begeven. En waar staat een Shetlandpony in vredesnaam voor? Op Dromenweb staat hij er niet tussen helaas. Bij 'Paarden' staat er wel: "Het dromen over paarden voorspelt bijna altijd voorspoed en geluk." Maar ja, een Shetlandpony is nou niet bepaald een paard. Het kan nooit gunstig zijn, die Shetlandpony.

Ik zit ook regelmatig rechtop in mijn bed, met hartkloppingen bij te komen van een enge droom. In een nanoseconde trek ik dan aan het touwtje van de lamp om te checken of die enge geest toch echt niet naast me staat. Vooral in tijden van stress komen deze dromen regelmatig voor. En stress, daar heb ik nou in deze weken gelukkig he-le-maal geen last van...

Colporteren-Colporteur-Colportage

Iedereen heeft er wel eens mee te maken gehad: colporteurs aan de deur om je over te halen om een bepaald product of dienst aan te schaffen. De Dikke van Dale heeft een heel nette omschrijving voor colporteren:
col·por·te·ren -teerde, h gecolporteerd - venten met boeken, geschriften enz.

Ook Wikipedia rept met geen kwaad woord over colporteurs: "Colportage is in de traditionele zin: het van deur tot deur gaan met de bedoeling artikelen of diensten aan de bewoner(s) te verkopen."

Maar in de dagelijkse praktijk heeft colportage toch een nare bijsmaak. Een blik op de fora van Kassa of Radar maakt dit direct duidelijk. Gisteren werd ik verrast met een bezoekje van een colporteur van Greenchoice. Met een knap trucje ("Hallo, uw energiebedrijf!") haalde hij me over om de centrale deur van ons flatgebouw te openen. Daar zijn de buren me vast dankbaar voor geweest. Eenmaal bij mijn deur aangekomen hing hij een onsamenhangend verhaal op, waarbij hij niet een keer letterlijk benoemde dat hij graag wilde dat ik klant bij Greenchoice zou worden. Wel bleef hij erop hameren dat ik toch zeker niet wilde dat mijn geld rechtstreeks naar Duitsland zou gaan? Hierbij doelde hij op de overname van Essent door RWE. Gelukkig droop de man snel af toen ik zei dat ik absoluut geen interesse had. Hij ging vervolgens zijn geluk beproeven bij de overige bewoners in de flat. Ik vraag me af hoe goed zijn Pools is...

Ook een vrouwelijke colporteur van de Boekenclub of ECI, ik hou ze niet uit elkaar, wist met een slimme openingszin voorbij de centrale deur te komen: "Hallo, ik werk vandaag in uw flat. Kunt u de deur even opendoen?" Ik open de centrale deur, in de veronderstelling dat zij eindelijk de fietsenkelder kattenpoep vrij ging maken. En voor het zonder mijn neus te hoeven dichtknijpen wegzetten van mijn fiets, doe ik graag de deur open. Maar helaas, ook zij wilde mij op een slinkse en vage wijze een abonnement verkopen.

Gelukkig is de vlaag van verstandsverbijstering, waardoor ik toch steeds de centrale deur weer open, voorbij wanneer de colporteurs voor mijn eigen deur staan.

Scriptiestress

Bijna afgestudeerd zijn betekent dat ik aan het zwoegen ben op mijn afstudeerscriptie. En nee, zwoegen is niet overdreven. Iedereen die ooit een scriptie heeft moeten schrijven, zal het roerend met mij eens zijn: een scriptie schrijven betekent stress. En niet zo maar stress, nee, keiharde scriptiestress.

Nu begon mijn scriptie eigenlijk stressvrij. Het begon zelfs zeer prettig allemaal, met een afstudeerstage bij Young Einstein. Daar kreeg ik de kans om veel ervaring op te doen; ik heb onder andere teksten geschreven, meegeholpen aan de ontwikkeling van een nieuwe site, advertentieverkoop gedaan, pluche uiltjes in elkaar gezet en meegedacht met nieuwe concepten. Maar dit alles had natuurlijk erg weinig met mijn scriptie te maken. Zo weinig, dat ik er nu heel hard aan moet trekken om eind maart klaar te kunnen zijn.

En dat levert dus een hoop stress op. Stress, omdat zo'n scriptie gewoonweg te groot is om te overzien. En als je het dan toch probeert, zorgt dit voor zoveel extra stress dat je gelijk lamgeslagen bent. Stress, omdat ik in eerste instantie niet genoeg respons om mijn eerste enquête kreeg, waardoor ik moest overschakelen op Plan B. En als ik je vertel dat Plan B twaalf klassen met middelbare scholieren omvat, dan kun je je het niveau van stress wel voorstellen. Jongeren in de leeftijd van 15 à 16 jaar zijn soms niet de meest makkelijke mensen. En dan druk ik me in enkele gevallen nog zacht uit. Ik herinner me het moment dat er in één klas een jongen over een tafel liep...need I say more?

Ook het inplannen van alle taken voor mijn scriptie levert een hoop stress op, omdat er te veel factoren onzeker zijn. Vooral bij de afwikkeling van de scriptie komen zoveel regeltjes en deadlines kijken, dat het inplannen hiervan nauwelijks mogelijk is. Ik richt me er eerst maar 'gewoon' op om het ding geschreven te krijgen. Dat levert op zich al genoeg stress op...

Op de drempel?

Tja, en dan begint het toch weer te kriebelen. Ooit, in een ver verleden (en dan praten we over 2002) had ik een website waarop ik de meest onbenullige, interessante, aparte en bijzondere dingen vermeldde die ik meemaakte. Dat was toen redelijk nieuw en mijn website liep dan ook aardig goed. Maar na een aantal jaren schrijven was ik er wel klaar mee. Geen tijd meer, geen zin, dus hup de stekker eruit!

Tot nu dus. Al een tijdje zat ik er aan te denken om weer een blog te beginnen. En zo aan het eind van mijn studie Bedrijfskunde, en op de drempel van een nieuw leven met eerste echte baan, vind ik het wel weer tijd voor een eigen site. Dus...bij deze! Welkom op 'Op de drempel'.