Nee, Ja, Nee!

Nee zeggen. Het woord op zich is niet moeilijk, maar het uitspreken ervan lukt me niet altijd. "Mag het een onsje meer zijn?", "Kunt u de centrale deur even opendoen?", "Mag ik hier zitten?", "Mag ik u wat vragen?". Vragen waar ik soms 'nee' op wil antwoorden, maar mezelf toch 'ja' hoor zeggen.

De mensen die de vraag stellen, hebben er helemaal geen probleem mee dat ik 'ja' zeg. Integendeel, zij profiteren juist van mijn neiging tot het pleasen van mijn omgeving. Dan sta ik weer bij de kassa met te veel vlees, moet ik bij de voordeur irritante verkoopverhalen aanhoren, zit ik in de trein naast een stinkende medepassagier of word ik in de stad overspoeld met duizend redenen om lid te worden van de ECI. De enige die er last van heeft, dat ben ik. Want als ik 'ja' zeg tegen een ander, zeg ik dus 'nee' tegen mezelf.

Maar, slagers, colporteurs, treinreizigers en verkooplui opgelet! Het feest van het eeuwige 'ja'-zeggen is voorbij. Vanaf nu hou je al die extra onsjes maar zelf, gaat de centrale deur voor vreemden niet meer open, weiger ik beleefd de plek naast mij vrij te geven als de trein nog niet vol is en loop ik met een stoïcijns gezicht langs alle promotiemedewerkers. Ha!

Want soms moet je 'nee' zeggen tegen een ander, om 'JA!' te zeggen tegen jezelf.