Een aantal maanden geleden schreef Elle een literatuurwedstrijd uit. De opdracht luidde: schrijf een verhaal met daarin irrealistische ingrediënten. Magisch realistische en surrealistische verhalen vind ik geweldig en dus deed ik een poging. De winnaar staat inmiddels in de Elle en dat ben ik helaas niet. Graag deel ik mijn verhaal alsnog: Traag knipper ik met mijn valse wimpers. Mijn ademhaling gaat moeizaam. Mijn huid voelt gebarsten en mijn armen en benen kan ik niet meer bewegen. Zijn ze er nog wel? Ik kan niet zien waar ik ben, maar weet wat er gebeurd is. Ik ben afgedankt en dit is mijn einde.
Op mijn negende vond ik een Elle tussen een stapel oude kranten en de platgedrukte verpakking van een pak muesli. Een lang blond meisje met perfect witte tanden in een stralende glimlach leek me te hypnotiseren met haar staalblauwe ogen. Vanaf het moment dat ik dat covermodel zag, wist ik dat ik wilde worden zoals zij. Perfect.
Ik had er alles voor over. Ik zocht uit hoe ik aan de Elle kon komen en besteedde er elke vrije minuut en al mijn zakgeld aan. Elke tip, elke beautytruc volgde ik nauwgezet op. Mijn wenkbrauwen epileerde ik tot de perfecte boogjes, mijn zout-en peperkleurige haar knipte en kleurde ik volgens de laatste trend, make-up bracht ik dagelijks met chirurgische precisie aan. Bij elke minuscule verandering voelde ik het tintelen van binnen.
Op mijn vijftiende werd mijn harde werken beloond. Terwijl ik probeerde te beslissen welke kleur oogschaduw ik zou kopen, werd ik op mijn schouders getikt door een gezette man. Aan zijn pols blonk een gouden horloge en zijn haren zaten glimmend strak naar achteren gekamd. Hij stelde zich voor als ‘Michael’ en liet me zijn visitekaartje zien. Mijn Engels was beperkt, maar het belangrijkste begreep ik onmiddellijk: hij werkte voor een gerenommeerd modellenbureau en wilde dat ik langs zou komen. Ik knikte ja. Een week later stapte ik in een vliegtuig en liet mijn grauwe Poolse omgeving achter. Geen informatie, alleen zicht op transformatie.
Bij aankomst in Amerika tekende ik een contract, gaf ik mijn paspoort en leven af en stapte ik een schijnwereld in. Mijn eigen werkelijkheid was ik al lang geleden ontvlucht, die had ik achtergelaten tussen de stapel oude kranten en de platgedrukte verpakking van een pak muesli.
Op de eerste dag van mijn nieuwe leven bleek dat mijn amateuristische werk niets voorstelde vergeleken met de veranderingen die het modellenbureau voor me in petto had. Er werd gemeten, gewogen, gekeurd en misprijzend geschud met hoofden. Er moest minder ‘mij’ en meer ‘model’ zijn. Het grote schaven en kneden, de weg naar perfectie, begon.
Ik herinner me nog de twijfel die af en toe de kop opstak. Ik wankelde op een dunne scheidslijn tussen zelfvertrouwen en perfectie en mijn oude incomplete zwakke ik. Het kneden en schaven was soms pijnlijk. Perfectie bleek hand in hand te gaan met afzien en hard werken. Maar langzamerhand werd de pijn minder, voelde het kneden zelfs fijn. Daar wat vulling, hier er wat af. Als warme was in de handen van mijn maker, veranderde ik langzaam in een pop en raakte ik mezelf, mijn niet-perfecte ik, kwijt.
Ik ontmoette mijn grootste vijand: eten. Ik telde elke calorie die mijn lichaam binnenkwam, woog mijn eten zorgvuldig af en kon dagen leven op alleen een appel en water. Als ik honger had zocht ik troost bij mijn vriend perfectie. Mijn lippen smeerde ik in met speciale olie waardoor ze groter werden en in mijn oren werden gaatjes geschoten. Als ik in de spiegel keek, herkende ik mezelf niet meer. Mijn glimlach was stralend wit, mijn haren blond en mijn ogen staalblauw. En wie was ik bovendien? Ik begon te vergeten.
Tijd. Daarmee betaalde ik de weg naar mijn succes. Mijn tijd was niet langer van mij, maar van mijn modellenbureau, de fotograaf, de ontwerper, de visagist, de sportinstructeur, de chauffeur. Fotoshoots, modeshows en feestjes volgden elkaar in rap tempo op. Mijn tijd bleek schaars en eindig, er was haast geboden. Ik bleek een houdbaarheidsdatum te hebben en deze kwam met rasse schreden dichterbij. Ik zag het in de ogen van mijn makers. Steeds vaker wachtte ik alleen maar. Wachten totdat ik weer een fotoshoot had, wachten op de volgende modeshow.
Vandaag werd ik eindelijk weer eens meegenomen. Na een lange rit stopten we bij een loods. Terwijl ik wilde uitstappen werd het ineens donker. Vaag voelde ik een paar sterke armen die me optilden, mijn armen en benen zwabberden in het luchtledige. “Sorry” hoorde ik iemand fluisteren.
En nu lig ik hier en is er niets. Een pop heeft alleen een leven als een ander dat wil. En dat van mij wil niemand meer.
