Arachnafobia

Okee, ik beken: ik ben ontzettend, buitengewoon, verschrikkelijk bang voor spinnen. Fobisch kun je het wel noemen. De kleintjes, de echt kleintjes dan hè, die kan ik nu wel aan. Die mogen blijven zitten wanneer ze op een plek zitten die ik als onschadelijk bestempel en lopen ze wel in de weg, dan durf ik ze helemaal zelf dood te maken. Ja, dood. Je denkt toch zeker niet dat ik zo'n beestje levend op mijn handen naar buiten vervoer.

Toen ik nog jonger was, vroeger dus, gilde ik mijn longen eruit bij elk formaat spin. Maar ik zag zelf ook wel in dat mijn omgeving mij dit niet in dank af nam. Mijn paniek werd niet meer serieus genomen en mijn angst werd belachelijk gemaakt wanneer de spin in kwestie amper met het blote oog waar te nemen was. Ik heb mezelf dus langzamerhand geconditioneerd om niet meer in paniek te raken bij de standaard huis-tuin-en-keukenspinnetjes. Nog steeds roep ik liever de hulp van iemand anders in om de grotere exemplaren weg te halen, maar ik probeer dat tegenwoordig rustig en kalm te verzoeken aan de dichtstbijzijnde hulplijn. En dat ik dit resultaat zelf heb weten te bereiken, daar ben ik best trots op.

Het hebben van twee katten blijkt een prima voorzorgsmaatregel te zijn om het aantal spinnen in huis tot een minimum te beperken. Maar helaas dringt er af en toe toch een het huis binnen. Zo zat ik een tijdje terug nietsvermoedend op de bank televisie te kijken toen Hobbes (a.k.a. Hoberius) op nog geen paar meter afstand 'ergens' mee aan het spelen was. Ik kon vanaf de bank niet goed zien wat het was, dus ik boog me wat naar voren om het eens beter te bekijken, ondertussen met een hoog stemmetje gezellig kletsend tegen de kat dat hij zo leuk aan het spelen was.

Nog geen seconde later klom ik gillend over de banken om zo snel mogelijk naar de gang te vluchten. Een enorm dikke zwarte spin was het onderwerp van Hobbes' spel. Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om mijn mobiele telefoon mee te grissen in mijn vlucht en compleet overstuur en in paniek belde ik mijn moeder. Toen zij doorhad dat het huis niet in brand stond, er geen ernstig ongeluk gebeurd was en ook de katten nog leefden, maar dat ik in paniek was om een spin, raakte zij al snel gepikeerd. "Wil je niet zo gillen in mijn oor?", "Ik hang op hoor als je zo blijft gillen" en "Wat verwacht je dat ik kan doen?" waren natuurlijk geheel logische reacties. Maar ja, ik zat midden in een soort arachnafobische paniekaanval en was alleen maar bang dat de spin, die zich nog samen met Hobbes in de woonkamer bevond, ineens verdwenen zou zijn.

Want het enige dat nog enger is dan een grote zwarte spin in je woonkamer is een grote zwarte spin die ineens verdwenen is. Er zat dus niets anders op dan bij de buurman aan te bellen. Met een rood betraand gezicht stond ik voor zijn deur. Ik had ook nog het geluk dat de bovenbuurman bij hem op bezoek was. Stamelend legde ik uit dat er een enorme spin in mijn woonkamer zat, waarop twee buurmannen mij gniffelend aankeken. Prachtig leedvermaak natuurlijk, zo'n zelfstandige en geëmancipeerde vrouw compleet overstuur door een beest dat vele malen kleiner is dan zij. De buurman was wel zo lief om de spin weg te halen, nogmaals te controleren dat hij echt, echt, echt weg was en mij bovendien te verzekeren dat het inderdaad een behoorlijk grote spin was.

Ook op Twitter is het wat betreft achtpotige monsters niet meer veilig. Nietsvermoedend klikte ik deze week op een link van @Contentgirls. Een enorm grote, harige spin verscheen in beeld. Ik kon er nauwelijks naar kijken en het was erg lastig om het kruisje te vinden om het schermpje dicht te klikken. @Contentgirls was genoodzaakt om in een kamer te blijven totdat haar partner thuiskwam om het monster weg te halen. Dit deed mij beseffen hoe hulpeloos ik zou zijn wanneer de buurman niet thuis is. Ik zie dus een business opportunity: een help-haal-die-spin-weg-alarmdienst. Nu nog mensen vinden die dit tegen betaling willen doen.