Ahkoetsjiekoetsjiekoe

Katten hebben op mij dezelfde uitwerking als baby's en kleine kinderen. Bij mijn eigen katten is dat niet anders. Hele gesprekken voer ik met Gilles en Hobbes. Een gesprek voeren met mijn katten vind ik nog tot daar aan toe, dat is een eigenschap (of eigenaardigheid, zo u wilt) die vele kattenbezitters zullen herkennen. Maar het hoge stemmetje dat ik opzet zodra ik een kattenconversatie start, begint nu zelfs mij te irriteren.

Zo vraag ik vaak op hoge toon aan een voorbij wandelende Hobbes wat hij aan het doen is. Het leuke is dat hij ook nog terugmiauwt. Iets waar een fanatiek kattenliefhebster erg enthousiast van wordt. Maar op deze manier houdt hij mijn afwijking wel in stand. Op elke vraag die ik stel, reageert hij heel spontaan. Hierdoor sta ik soms minutenlang met een hoog kinderachtig stemmetje tegen mijn kat te piepen.

Erg diepgaand zijn onze gesprekken niet. Misschien neemt Hobbes me ook al lang niet meer serieus door dat hoge stemmetje. Ik betrapte hem er laatst op dat hij zijn wenkbrauw optrok. En gisteren kapte hij ons gesprek over zijn plekje in de zon wel erg snel af door zijn kop resoluut af te wenden.

Ik heb me nu dan ook voorgenomen om te werken aan het voeren van een volwassen conversatie met mijn katten. Zij zijn tenslotte ook geen kitten meer. In vervolg zal ik op normale toon met ze praten. Ik ben erg benieuwd hoe Hobbes denkt over de situatie in Afghanistan.