Ice ice baby

Met mijn handen in de lucht en een brede glimlach op mijn gezicht maakte ik vandaag een vreugdedansje door het kantoor. Mijn collega's keken me aan alsof ik nu toch echt compleet gek was geworden, terwijl ze ondertussen toch aardig wat van me gewend zijn. Ik had een paar seconden voordat ik in jubelstemming raakte, dit bericht gelezen op AD.nl:

"Nederland kan zich na nieuwjaar gaan opmaken voor een extreem koude periode die minimaal 10 dagen gaat duren. De minimumtemperaturen kunnen gaan zakken tot min 15 graden. Overdag zal de temperatuur niet boven de -5 uitkomen."

Van berichten als deze word ik juist ontzettend warm van binnen. Ik zie me meteen weer zwieren over langgerekte vaarten, onderweg af en toe opwarmen met een bekertje warme chocolademelk (dat lust ik alleen als ik heb geschaatst op natuurijs), gekocht bij zo'n schattig houten kraampje. Bukkend onder lage bruggetjes door en het toch wel eng vinden wanneer het ijs hard kraakt. Met rode wangen van de vrieskou kilometers lang schaatsen en daarna weer lekker opwarmen bij de kachel.

Ik ben helemaal geen goede schaatser. Ik heb het in geen jaren meer gedaan. Bij mijn ouders thuis ligt nog een paar Zandstra-schaatsen op mij te wachten, combi-noren genoemd. Met mijn zwakke enkels kan ik alleen maar enigszins rechtop blijven staan met een harde ijshockeyschoen rondom mijn voeten. Natuurlijk ben ik ook op houtjes begonnen, toen ik nog klein en schattig was. Maar ik liep constant met die houtjes naast mijn schoenen op het ijs heen en weer te schuifelen. Daarna kreeg ik noren, maar daar klapten mijn enkels steeds op dubbel. Op kunstschaatsen bleef ik wel rechtop staan, maar die vond ik maar saai. Lange afstanden wilde ik schaatsen, een achtje draaien vond ik maar een zinloze bezigheid.

Ik sta nu dus te trappelen van ongeduld en hoop dat mijn combi-noren niet compleet in coma zijn geraakt door al die jaren van stilstand. Ik zal ze deze week even verwennen met een fijne slijpbeurt, zodat ze weer scherp als vanouds over het ijs kunnen glijden. Nu maar hopen dat mijn enkels het houden en ik niet achtentachtig keer op mijn snufferd ga.