Sneeuw

Sneeuw, dat witte spul dat in schattige kleine vlokjes naar beneden komt dwarrelen. Een heleboel kleine schattige vlokjes bij elkaar zorgen er echter voor dat heel Nederland ontregeld is. En dat is best knap voor bevroren water.

Die kleine witte vlokjes vind ik erg fijn, vooral als het van die mooie droge vlokjes zijn die goed aan elkaar plakken. Ik vind ze zelfs nog lief wanneer ze me een gedwongen overnachting in Utrecht bezorgen, omdat ze al het treinverkeer rondom Utrecht Centraal hebben platgelegd. De witte vlokjes en ik zijn echte vrienden.

Fietsen in de sneeuw is echter een heel ander verhaal. Ik ben namelijk als de dood voor gladheid. Ooit, nu alweer ruim 10 jaar geleden, ben ik heel hard gevallen met mijn fiets. In een reflex stak ik daarbij mijn voet uit om mijn val te breken. Ik had mijn enkel zo verdraaid en zwaargekneusd dat zelfs de helft van mijn onderbeen donkerblauw gekleurd was. Sindsdien zit ik met witte knokkels en samengeknepen billen op de fiets bij het flauwste vermoeden van gladheid. Zodra het me ook maar iets te 'link' wordt, stap ik af.

Als ik wel fiets, probeer ik angstvallig in het redelijk schoongereden spoor te blijven rijden. Er zijn dan altijd een aantal waaghalzen die me geïrriteerd zo snel mogelijk proberen in te halen. Hoofdschuddend fietsen ze me dan voorbij alsof de weg zo schoon is als tijdens een zonnig lentedagje. Ik voel me op zo'n moment altijd een beetje een sufferd. Net als wanneer jij als enige braaf voor het rode stoplicht staat te wachten en de mensen om je heen zich daar niets van aantrekken.

Sneeuw, daar moet je ook helemaal niet doorheen fietsen, daar moet je van genieten. Morgen duik ik dan ook de eerste de beste sneeuwduin in. Zo vaak zie ik mijn vrienden namelijk niet in grote getale bij elkaar en voor vrienden maak ik graag even tijd. Zelfs wanneer er sprake is van een behoorlijk koele relatie.