Hypnose

Jaren terug (mag je al vroeger zeggen als je 28 jaar bent?) werd er op een doodnormale doordeweekse dag gebeld. Op zich niet zo vreemd, dat gebeurde wel vaker. Maar dit keer hing Rasti Rostelli aan de lijn. Die hypnotiseur met zijn enge doordringende ogen en dat eeuwige kettinkje op zijn hand. Goed, het was niet Rasti himself die belde bleek al snel. Maar de boodschap was helder: wij als gezin werden uitgenodigd om zijn nieuwste show bij te wonen. Gratis.

Onze nieuwsgierigheid won het van onze verbazing over deze wel erg aparte en wanhopige techniek om publiek te krijgen en zo zaten wij een paar weken later in een grote zaal helemaal klaar voor een spetterende show. Want hee, gratis betekent natuurlijk niet dat je niets mag verwachten. Het gevoel dat wij speciaal uitgenodigd waren verdween al snel als sneeuw voor de zon toen we de rest van ons dorp ook in de zaal zagen zitten.

Bij de intro ging het al mis. In een vlaag van verstandsverbijstering voelde ik mijn arm de lucht in gaan bij de vraag: "zijn er vrijwilligers?". Er daar stond ik dan op het podium, samen met een stuk of wat andere sufferds. Had Rostelli ons nu al onder hypnose gebracht om ons het podium op te krijgen? Daar liet hij dan heel knap niets van merken tijdens de instructies die we kregen om daadwerkelijk onder hypnose te komen. De ultieme test was het moment dat je rechterarm op commando omhoog ging, wat natuurlijk erg verdacht was achteraf.

Omdat mijn arm voor de tweede keer op rij een eigen leven leek te leiden, stond ik een aantal minuten later met een citroen in mijn mond. Een citroen die inderdaad ontzettend zoet en sappig was en ik had inderdaad vreselijke dorst. Gelukkig zijn er geen beelden van de gulzigheid waarmee ik de citroen naar binnen heb gewerkt. Ik heb nog net het schilletje niet opgegeten.

Vlak na het eten van de citroen werd ik wakker. Met een kort en streng knikje gaf Rostelli te kennen dat ik meteen het podium moest verlaten. Het gevoel dat ik nu alles zou missen van de wondere wereld van hypnose sloeg al gauw om in opluchting. De vrijwilligers die nog wel op het podium stonden, zagen kaboutertjes onder een theedoek, liepen huilend over het toneel toen de kaboutertjes verpletterd werden en haalden de raarste capriolen uit. Daar was die citroen van mij een lachertje bij.

In het programma 'Ik weet wat jij deed', wat overigens niet bijster goed gepresenteerd wordt door Jan Smit, zag ik laatst hoe gemakkelijk iemand weer onder hypnose gebracht kan worden. Ik besefte met een schok dat ik uit mezelf wakker geworden ben. Straks loop ik al die jaren in een hypnosesluimerstand rond en val ik met een knip van Rostelli's vingers meteen weer in slaap. Ik hoop dat hij nooit meer belt.